Bu yazını əslində yazıb-yazmamaq haqqında çox fikirləşdim. Tərəddüdüm də əsassız deyildi. Çünki, yıxılana “balta vurmağı” şəxsimə yaraşdırmamışam heç vaxt.
Amma həm mədəniyyətimizə vurulan balta, həm də cənab sabiq nazirin hələ vəzifədə olduğu zaman fəaliyyəti barədə açıq-aydın danışmağım, sosial şəbəkəmdə post paylaşmağım mənə bu ixtiyarı verdi.
Anar Kərimov cavan kadr idi. Üç dil bilir, iki universitet bitirib. Saya bildiyim qədəri ilə dünyanın 5 ölkəsində diplomatik kurslarda iştirak edib. Bura qədər hər şey öz qaydasındadır. Nazir olmaq üçün bütün kriteriyaları göz oxşayır. Amma di gəl dil bilmək, şərqşünaslığı bitirdikdən sonra diplomatiya üzrə magistr dərəcəsi almaq uğurlu Mədəniyyət naziri olmaq üçün kifayət etmir. Bəs nəydi Anar Kərimovu uğursuz nazir edən? Nəyə görə bu postda 1 il belə qala bilmədi? Cavablar bəsitdir. Nazirliyin “qara mühasibatlığı”na, tenderlərdə kimləri hansı göstəricilərə görə qalib elan etmələrinə toxunmayacam. Bunun üçün səlahiyyəti olan qurumlar onsuz da öz işlərini görəcək. Özü də lazımınca. Yıxılıb axı… Hərə əlində bir balta ilə hazır dayanıb. Gəlin, biz məsələnin yaradıcı tərəflərindən danışaq.
Cənab Kərimovun mədəniyyət kimi spesifik sahədən xəbərsiz olduğu gün kimi aydın idi. Ona bu postu həvalə edənlər yəqin ki, idarəçilik qabiliyyətinə önəm vermişdilər. Əgər Anar Kərimov mədəniyyət sahəsindən bixəbər idisə, onda kadr siyasətində daha diqqətli olmalı idi. Ətrafına tanışlarını, tanışlarının tanışlarını və ya tanışlarının tapşırdıqlarını yığmaq əvəzinə bu sahənin bilicilərini yığmalı idi. Heç olmasa üç-beş zövqlü mədəniyyət xadimi nazirliyin əməkdaşı olmalı idi.
Köhnə kadrları uzaqlaşdırmamalı idi. Ən azı işi öyrənənə qədər onların köməyindən yararlanmalı idi. Bunu da etmədi.
Anar Kərimovun mədəniyyət xadimlərini tanımaması artıq hər kəsin dilində dolaşırdı. Elə birinci müavini Elnur Əliyev də özündən geri qalmırdı.
Dünyasını dəyişən sənətkarlar haqqında danışılanda “ona özüm zəng edərəm” deməsi də kasanı doldura son damla olmadı. Adama deyərlər tanımırsan heç olmasa L. Robertin kəşfindən istifadə et, aç internetə bax.
Sabiq nazirin internetdən istifadəni sevməməsi bəstəkar, dövlət xadimi Rauf Hacıyevlə bağlı postunda da özünü göstərdi. Sənətkarın 100 illik yübileyi ilə bağlı paylaşdığı postunda Rauf Hacıyevi “Cazın əfsanəsi” adlandırdı.
Ətrafında olanlar da sabiq nazirə demədi ki, “Cənab nazir, Rauf Hacıyevin cazist olmaması bir yana, axı bu ölkədə cazın əfsanəsi Vaqif Mustafazadədir”. Niyə demədilər? Çünki özləri də bilmir. Niyə bilmirlər? Çünki mədəniyyət sahəsinə dəxli olmayan və ya bu sahəni səthi bilən insanlar nazirin ətrafında cəm olmuşdular.
Mədəniyyət nazirliyinin fiyasko layihələrindən biri də Cəlil Məmmədqluzadənin “Anamın kitabı” əsərinin ingilis dilində səhnələşdirilməsi idi. Təsəvvür edin nazirlik bunun üçün aktyor heyətinin bir neçə ay ingilis dilində kurs keçməsini belə təmin etmişdi. Bir neçə aya öyrənilən ingilis dilinin səviyyəsini müzakirə etməyəcəm. Dərd daha ağırdır. Mirzə Cəlil bu əsəri yazanda rus, fars, türk dillərində danışanları qınaq obyektinə çevirməyi hədəfləmişdi.
Bir ananın üç oğlunun üç fərqli dildə danışmasını tənqid edirdi. Bu əsərdə ana obrazı Vətən idi, Azərbaycan idi. Yəni Mirzə Cəlil deyirdi ki, ay mənim xalqın ana dilinizdə danışın. Üsyan edirdi. Fəqan qoparırdı. Amma çi fayda… Düz yüz il sonra “Anamın kitabı” əsəri Azərbaycan tamaşaçısına ingilis dilində təqdim olundu.
Mirzə Cəlil bəlkə də həmin gün öldü. Deyək yenilik etmək istəyirsiz. Bu təcrübənizi başqa əsər üzərində keçərdiniz. Axı “Anamın kitabı”nın məqsədi, məramı başqa idi…
Bu layihənin müəllifi təkcə Anar Kərimova yox, elə Azərbaycana, Mirzə Cəlilə də qənim kəsilib. Mədəniyyət nazirliyinin tənqid siyahısını daha da uzatmaq olar.
Amma biz ümid etmək istəyirik ki, bundan sonra nazir vəzifəsinə kim gələcəksə ya özü bu sahənin bilicisi olarn, ya da ən azı ətrafına mədəniyyəti anlayan insanları toplayar. Yoxsa Corci Zeydanın “Bir millətin həqiqi tarixi həmin millətin mədəniyyət tarixidi” sözləri iflasa uğrayar.
Əfsanə Uğur
Gununsesi.info
