Günay Malikqızı yazır…
Azərbaycan bölməsini bitirdiyi üçün dünyagörüşü az olan, ancaq tərbiyəli birinin rusdillilər, yoxsa azərbaycandillilər “razborka”sı barədə…
Sözün düzü, məncə, ən yaxşı dil mənim dilimdir. Mənim dilimdə danışmayan heç kimi qəbul etmirəm. Çünki mənim dilimdə danışanlar başqa dildə danışanlardan daha yaxşıdır. Daha ağıllı, intellektual olduğuna da əminəm.
Mənim danışdığım dildə danışanların tərbiyəsinə heç kim söz deyə bilməz. Mənim dilimi pisləyənləri qınayıram. Çalışıram, mənim dilimdən başqa dildə danışanlardan uzaq olum, onlarla az ünsiyyət qurum. Bəli, ən çox sevdiyim dil mənim danışdığım dildir. Bunun üçün kim məni qınaya bilər?
Mənim seçimim budur. Çünki mənim dilimdə danışanlar dünyadakı yüzlərcə fərqli dilə ən yaxşı dil deyə bilənlərdir.
Mənim dilimdə danışanların ana dili – rus, ingilis, hind, alman dili ola bilər. Amma biz bir-birimizi anlayıb qəbul edə bilənlərik.
Axı mənim dilimdə danışanlar insanları qurduqları cümlələrin hansı dilə mənsub olduğuna görə yox, əməllərinə, hərəkətlərinə görə ayırd etməyi bacaranlardır.
Dünyanı öyrənmək üçün imkan açan əcnəbi dillərə yiyələnməyi alqışlayan insanların daha ağıllı, intellektual olduqları da məlum məsələdir.
Tərbiyələrinə necə söz tapmaq olar? Axı mənim dilimdə danışanlar insanın “tərbiyəli” və ya “tərbiyəsiz” olduğunu onun danışdığı, təhsil aldığı dillə əlaqələndirmirlər.
Hər bir insanın öyrənmək istədiyi dili seçməsinə hörmətlə yanaşmayanlardan uzaq olmağa, onlarla ünsiyyət qurmamağa çalışıram.
Sevmədiyim dil isə “Mən Azərbaycan və ya rus, ya da ingilis dilində təhsil alıram, ona görə də səndən daha yaxşıyam, dünyagörüşüm genişdir, ya da daha tərbiyəliyəm” deyənlərin danışdığı dildir.
İnsanları danışdıqları, təhsil aldıqları dilə görə ayırmayanlarla eyni dildə danışdığım üçün sevinirəm. Öz ana dilimdə zarafat etməyi, şeir söyləməyi, lay-lay oxumağı bacardığım üçün də sevincliyəm. Rus dilində oxuduğum kitablar, qızımla, onun rəfiqələri ilə etdiyim söhbətlər, öz dostlarımla baxdığım filmlər də məni sevindirir. Elə ingilis dilində mail yazanda, təqdimat hazırlayanda və ya iş yoldaşlarımla danışanda da sevinirəm.
Axı öz ana dilimi sevməyim başqa dillərin mənə bəxş etdiyi sevinci azaltmır. Amma rusdillilərlə azərbaycandillilərin “faktlarla” bir-birlərinə öz üstünlüklərini isbat etməyə çalışmalarının şahidi olduqca onlarla eyni dildə danışmaq istəmədiyimi anlayıram.
İnsanları anlayan, onları olduqları kimi qəbul edən, başqasını alçaldaraq özünü yüksəltməyən dildə kim danışırsa, mən onunla eyni dildə danışıram.
Bunun üçün kim məni qınaya bilər?
Mənim seçimim budur.
Oxu.az
